ادبیات نظري تحقیق ویژگی های کیفی اطلاعات در صورت های مالی(فصل دو)

تعداد صفحات : 48
فرمت : word (قابل ویرایش)
رفرنس دهی استاندارد
منابع فارسی و انگلیسی دارد.
تحقیقات داخلی و خارجی دارد.


1-2 مقدمه 15
2-2- گزارشگری مالی 16
3-2 اهداف گزارشگری مالی 17
4-2 استانداردهای گزارشگری 18
5-2 اطلاعات مالي براي چه اشخاصي ارائه مي‌گردد؟ 20
1-5-2 سرمايه‌گذاران 21
2-5-2- اعطا كنندگان تسهيلات مالي 21
3-5-2- تأمين كنندگان كالا و خدمات و ساير بستانكاران 21
4-5-2-مشتريان 21
5-5-2- كاركنان 21
6-5-2- دولت 22
7-5-2- جامعه 22
8-5-2 ساير استفاده‌ كنندگان 22
6-2 چه ميزان از اطلاعات لازم است در استانداردها براي دستيابي به ويژگيهاي كيفي مطلوب افشاء شود؟ 22
7-2 ضرورت وجودی چارچوب مفهومی گزارشگری مالی 25
8-2مکانیزم های مؤثر بر کاهش تقلب در گزارشات مالی 26
9-2 ویژگیهای کیفی گزارشگری مالی 27
10-2 عوامل مؤثر بر قابلیت اتکاء گزارشات مالی 30
11-2چه خصوصیاتی اطلاعات مالی را مفید می سازد؟ 31
1-11-2 قابل اتکا بودن (چه اطلاعاتی قابل اتکا است؟) 32
2-11-2- مربوط بودن( چه اطلاعاتی مربوط است؟) 34
12-2 چه خصوصیاتی ارائه ی اطلاعات مالی را مفید می سازد؟ 35
1-12-2 قابل فهم بودن 35
2-12-2-قابل مقایسه بودن 36
13-2 چه عواملی اعمال خصوصیات کیفی را دچار محدودیت می کند؟ 37
14-2 خصوصیات کیفی مبانی نظری هیأت استانداردهای حسابداری مالی آمریکا 39
15-2خصوصیات کیفی اطلاعات مالی مربوط به کشور انگلستان 41
16-2 ویژگیهای کیفی اطلاعات مالی 43
17-2 هزینه های گزارشگری 45
18-2 روشهای بهبود گزارشگری مالی در حمایت از حقوق صاحبان سهام 47
1-18-2 گزارشگری انعطاف پذیر 47
2-18-2 گزارشگری بخشهای مجزا 47
3-18-2 توضیح ماهیت فعالیت شرکتها 48
4-18-2 تهیه اطلاعاتی درباره چشم انداز آتی شرکتها 48
5-18-2 اطلاعاتی در مورد رقبای تجاری 48
6-18-2 انتقال سریع اطلاعات درباره تغییرات با اهمیت 48
7-18-2 انتقال مؤثر و کارآمد اطلاعات 49
8-18-2 افشای اطلاعات غیر مالی 49


1-2 مقدمه
امروزه توسعه اقتصادي بر پايه دسترسي به منابع مالي براي سرمايه‌گذاري استوار است. تصميم سرمايه‌گذاران به سرمايه‌گذاري منابع خود در شركت‌ها، به نوبه خود به وجود گزارشگري مالي مناسب در شركت بستگي دارد.
گزارش‌هاي مالي، تخصيص منابع سرمايه در يك شركت تجاري و قابليت سوددهي آن را افشاء مي‌نمايند. اين اطلاعات اقتصادي به شناخت وضعيت مالي و سلامت يك واحد تجاري كمك مي‌كند. از آنجا كه تصميمات سرمايه‌گذاري وابسته به اطلاعاتي است كه در اختيار آنها قرار مي‌گيرد و گزارش‌دهي مالي نيز هدف خود را كمك به فرايند تصميم‌گيري افراد ذينفع نظير: سرمايه‌گذاران، وام دهندگان و بستانكاران قرار داده است. بنابراين يك گزارش ويژه و مناسب بايد اين موضوع را بدرستي منعكس سازد كه منابع سرمايه‌اي شركت تا چه حد به نحو مطلوب بكار گرفته مي‌شوند و در اين راستا مبنايي براي عملكرد بهتر در جهت ارائه مطلوب و كامل ويژگيهاي كيفي اطلاعات حسابداري داشته باشد. براي دستيابي به معيارهاي مناسب از جمله مقررات مربوط به ارزيابي دارايي‌ها و اندازه‌گيري درآمدها بايد شكل گزارش‌هاي مالي مشخص و بكارگيري آنها تضمين گردد.
قسمت اعظم گزارش‌هاي مالي را صورت‌هاي مالي تشكيل مي‌دهد.
هدف صورت‌هاي مالي عبارت از ارائه اطلاعاتي تلخيص و طبقه‌بندي شده درباره وضعيت مالي ، عملكرد مالي و انعطاف‌پذيري مالي واحد تجاري است كه براي طيفي گسترده از استفاده‌كنندگان صورت‌هاي مالي در اتخاذ تصميمات اقتصادي مفيد واقع گردد.
با توجه به نيازهاي روزافزون استفاده‌كنندگان از صورت‌هاي مالي، اين استفاده‌كنندگان بطور چشمگيري به گزارش فعاليت‌هاي مالي شركت‌هاي تجاري علاقه‌مند شده‌اند. پاسخگويي به اين نيازهاي رو به افزايش، استفاده از يك استاندارد صريح و لازم الاجرا براي ثبت و ارزيابي فعاليت‌هاي واحد تجاري را ضروري نموده است.
2-2- گزارشگری مالی
گزارشات مالی محصول نهایی سیستم حسابداری بوده و به علت اهمیتی که برای استفاده کنندگان به خصوص صاحبان سهام دارد روندی رو به رشد داشته و همواره مورد توجه انجمن های مختلف حسابداری بوده است. قبل از تشکیل کمیسیون بورس و اوراق بهادار (sec) اغلب مؤسسات و واحدهای تجاری بصورت داوطلبانه گزارشات مالی خود را تهیه و منتشر میکردند. علت این افشاهای ارادی را می توان جلب اعتماد عمومی، معرفی مؤسسه به عموم و سرمایه گذاران ودر نهایت جلب سرمایه و سرمایه گذاران دانست اما پس از بحران 1929 و پس از تأسیس کمیسیون بورس و اوراق بهادار در سال 1933 گزارشگری مالی بصورت یک الزام قانونی برای مؤسسات در آمد. در رابطه با الزامات گزارشگری مالی این نکته نیز حائز اهمیت است که علاوه بر الزامات کمیسیون بور و اوراق بهادار الزامات دیگری نیز جهت گزارشگری مالی وجود دارد که به الزامات بازار معروفند وعبارتند از الزامات بازار سرمایه (در بازار سرمایه شرکتها در مواردی مانند جلب اعتماد عمومی، جذب سرمایه و ... باهم به رقابت می پردازند و لذا این امر باعث الزام مؤسسات به گزارشگری مالی شده است) و الزامات بازارکار (مدیران با توجه به اختیاراتی که دارند می توانند از منابع مالی مژسسه به نفع خود استفاده کنند اما جهت حفظ حس شهرت و حس اعتماد شغل خود از چنین موقعیتی دست می کشند اما جهت جلب توجه کارفرما، سهامداران و سرمایه گذاران، گزارشگری مالی را بسیار دقیق و با جزئیات کامل انجام می دهند و از این طریق می توان مدیریت با کیفیت بالا و فعال را از مدیران غیر فعال و غیر کارا تمیز داد) (فاستر، 1986، 25) .
پس از انقلاب صنعتی در اروپا، رفته رفته اندیشه جدایی مالکیت از مدیریت (تئوری نمایندگی) مطرح شد و در نتیجه مالکان همواره نگران اندوخته های خود و مدیران نیز در اندیشه رفع نگرانی صاحبان بنگاههای اقتصادی بودند و برای اینکه مالکان را به طور پیوسته در جریان امور این بنگاهها قرار دهند به ارائه گزارشات مالی می پرداختند ( ایلخانی، 1380،55)2. به این ترتیب ساختار جدید مالکیت و مدیریت، دامنه مسئولیت حسابداری را افزایش داد و ارائه گزارشهای مالی را بر اساس نیاز استفاده کنندگان ضروری ساخت (حساس یگانه، 1382،36)3. بنابراین گزارشگری مالی فراتر از آنکه گزارش مالی صرف باشند، وسیله ای برای برقرای ارتباط بین شرکتها و صاحبان آنها تلقی می شود (صیدی، 1384، 38)4.
از دیرباز موضع شرکتها در مورد گزارشگری مالی این بوده که اطلاعات را در کمترین حد ممکن منتشر کنند تا از اعطای فرصت بهربرداری بیشتر به رقبا جلوگیری شود. بنابراین در رابطه با گزارشگری مالی همواره دو چالش بزرگ پیش روی مدیران واحد های تجاری وجود داشته که یکی از آنها چگونگی برقراری تعادل بیت شفافیت گزارشات مالی و عدم ارائه بیش از حد اطلاعاتی بوده و دیگری اینکه اطلاعات به چه میزان، برای چه کسانی و در چه مواقعی باید منتشر شود ( صیدی، 1384، 39) .

3-2 اهداف گزارشگری مالی
طبق نظر هیأت استانداردهای حسابداری مالی یکی از اهداف گزارشگری مالی فراهم ساختن اطلاعاتی پیرامون وضعیت مالی، عملکرد و انعطاف پذیری مالی واحد تجاری است و هدف دیگر پاسخگویی مدیران به سرمایه گذاران و مالکان است تا معلوم شود که آیا مدیران بابت منابعی که بصورت امانت به آنان سپرده شده کوتاهی کرده اند یا خیر. همچنین طبق نظر هیأت استانداردهای حسابداری مالی، گزارشگری مالی منحصر به تهیه و ارائه صورتهای مالی نیست بلکه سایر طرق ارائه و تفسیر اطلاعات را که به طور مستقیم یا غیر مستقیم با اطالاعات مالی ارتباط دارد را نیز در بر می گیرد و صورتهای مالی تنها بخشی از گزارشگری مالی است ( مکرمی، 1374 و کاظمی یزدی، 1376، 61)3.
صورتهای مالی شامل ترازنامه، صورت سود و زیان، صورت گردش وجوه نقد و همچنین یادداشتها و جداول تکمیلی است که هر یک از این صورتها به تنهایی نمی تواند کلیة اطلاعات لازم جهت تصمیم گیری را فراهم سازد بلکه بصورت سیستمی اطلاعات لازم را در اختیار استفاده کنندگان قرار می دهد چون هر یک جوانب متفاوتی از معاملات را منعکس می کند. اگر چه هر کدام اطلاعاتی را فراهم می کنند که با بقیه متفاوت است اما هیچکدام از آنها به تنهایی در خدمت تنها یک مقصود قررا ندارند. در سدة 19 میلادی در انگلستان الزامات قانونی جهت تهیه و تنظیم اطلاعات مالی بیشتر بر ترازنامه ناظر بود چون آن را فراهم کنندة اطلاعات پیرامون داراییها به عنوان پشتوانه واحد تجاری و به عنوان شاخص فعالیتهای واحد تجاری می دانستند اما هر چه به پایان سدة 19 و اوایل سدة 20 میلادی نزدیک می شویم تأکید بر صورت سود و زیان را نیز شاهدیم یعنی تجربه نشان داده که تنها ترازنامه جهت تصمیم گیری مفید نیست بلکه صورتهای مالی بصورت یک مجموعه می توانند مفید واقع شوند (مکرمی، 1374، 39)1.

4-2 استانداردهای گزارشگری
استانداردهای گزارشگری را باید بعد از تدوین استانداردهای حسابداری مورد بحث قرار داد. زیرا تا زمانی که استانداردهای حسابداری تدوین نشده باشد و مؤسسات هر یک روش خاص حسابداری خود را اعمال کنند نمی توان از استانداردهای گزارشگری سخنی به میان آورد. پس ابتدا باید استانداردهای حسابداری وجود داشته باشند تا عملیات حسابداری مؤسسات بر اساس این استانداردها انجام شده و یک نوع یکنواختی بین اطلاعات حسابداری وجود داشته باشد تا بتوان استاندرادهای گزارشگری را نیز تهیه کرد. به عنوان مثال در سدة 19 و 20 میلادی قانون تجارت انگلیس تلاش خود را بیشتر در جهت مشخص کردن انواع صورتهای مالی معطوف کرده بود و درانتخاب روشها و استانداردهای حسابداری مؤسسات را آزاد گذاشته بود که این قابلیت انعطاف فوق العاده برای انتخاب روشهای حسابداری باعث بروز مشکلاتی در گزارشگری مالی بوده است.